دردسرهاى رئیس‏جمهور شدن بعد از احمدى‏نژاد

جواد عادل :چندي پيش مطلبي را درچايي خواندم كه بخاطر اهميت و چذابيت عينا به خوانندگان تقديم مي نمايم:
دردسرهاى رئیس‏جمهور شدن بعد از احمدى‏نژاد
دکتراحمدی‏نژاد کلاس و پرستیژ خیالی و دیسیپلین خودساخته‏ی بعضی مسؤولان سابق را بر هم ریخت و با حضور چهار ساله‏ی خود به عنوان خادم ملت، فرهنگی را احیاء و نهادینه ساخت که قطعاً پس از او نیز استمرار خواهد
آنچه که دکتر احمدی‏نژاد در طول سال‏های اخیر نهادینه ساخت، الزامات غیرقابل‏انکاری را برای تمام کسانی که تا سال‏های سال بر مسند ریاست‏جمهوری و حتی سایر پست‏ها و مسؤولیت‏های کشور تکیه خواهند زد پدید آورده‏است.
کمتر از یک ماه تا انتخابات دهمین دوره‏ی ریاست جمهوری اسلامی ایران باقی مانده است و ملت ایران به پیشواز حماسه‏ای دیگر می‏رود. صرف‏نظر از اینکه چه کسی و یا چه جریانی پیروز انتخابات آتی باشد، توجه به این نکته ضروری است که دوران ریاست جمهوری دکتر احمدی‏نژاد تأثیرات گسترده‏ای بر همه‏ی انتخاب‏های آینده‏ی ملت ایران بر جای خواهد گذاشت.
در حقیقت آنچه که دکتر احمدی‏نژاد در طول سال‏های اخیر نهادینه ساخت، الزامات غیرقابل‏انکاری را برای تمام کسانی که تا سال‏های سال بر مسند ریاست‏جمهوری و حتی سایر پست‏ها و مسؤولیت‏های کشور تکیه خواهند زد پدید آورده‏است. بعضی از این الزامات رفتاری و اعتقادی که باید از آن تحت عنوان «دردسرهای رئیس‏جمهور شدن بعد از احمدی‏نژاد» یاد کنیم به اختصار چنین است:
_ ساده‏زیستی حقیقی و افتخار به آن
_ عشق و علاقه‏ی حقیقی به مردم
_ خدمت صادقانه و عاشقانه به مردم
_ شب و روز نشناختن در خدمت به مردم
_ سفرهای منظم استانی و بررسی میدانی مشکلات مردم از نزدیک
_ پی‏گیری پی‏درپی مسائل مردم تا رسیدن به نتیجه
_ ارتباطات وسیعِ مستقیم و چهره‏به‏چهره با مردم
_ پرهیز جدّی از تشریفات غیر ضروری
_ تواضع در برابر مردم و پرهیز از رفتارهای متکبرانه
_ ادبیات مردمی، همه‏فهم، شفاف و صریح
_ پرهیز از موضع‏گیری‏های دوپهلو و قابل تفسیر مطابق مذاق سلیقه‏های متضاد
_ برخورد بی‏تعارف و رودربایستی با وزرا و مسؤولان متخلّف یا کم‏کار
_ پرهیز از هرگونه باج‏دهی به احزاب خودخوانده
_ نرفتن زیر بار منّت گروه‏های سیاسی و مافیای قدرت و ثروت
_ مبارزه‏ی واقعی با طبقه‏ی ویژه‏خواران مرفّه بی‏درد
_ مبارزه‏ی واقعی با پارتی‏بازی و توصیه‏پذیری‏های نابه‏جا
_ مبارزه‏ با آقازاده‏پروری و دخالت بستگان مسؤولان در امور کشور
_ توجه ویژه به حلّ مشکلات اقشار مستضعف و محروم
_ افتخار به ارزش‏های اسلام، انقلاب و دفاع مقدس
_ تأکید حقیقی بر گفتمان امام(ره) و شهداء
_ سازش‏ناپذیری در برابر جریانات سکولار و ضدّ دینی
_ مواضع مقتدرانه و عزّت‏مندانه در مقابل زیاده‏خواهی دولت‏های مستکبر
_ تبعیّت و اطاعت‏پذیری واقعی از ولایت فقیه و …
خلاصه آنکه دکتر احمدی‏نژاد کلاس و پرستیژ خیالی و دیسیپلین خودساخته‏ی بعضی مسؤولان سابق را بر هم ریخت و با حضور چهار ساله‏ی خود به عنوان خادم ملت، فرهنگی را احیاء و نهادینه ساخت که قطعاً پس از او نیز استمرار خواهد یافت و رئیس‏جمهور شدن را برای هرکسی که هم‏چون خود او به این فرهنگ پای‏بند نباشد بسیار سخت و پردردسر خواهد نمود. زیرا دکتر احمدی‏نژاد در زاویه‏ی نگاه ملت ایران نسبت به مسؤولیت در جمهوری اسلامی تغییر اساسی ایجاد کرد و از این پس مردم به شخصی کم‏تر از او رضایت نخواهند داد.
این فرهنگ مسؤولیت‏پذیری در نظام اسلامی، همان فرهنگی است که ریشه در کلمات نورانی ائمه‏ی هدی(ع) دارد و از جمله رهبر معظم انقلاب با استناد به کلامی از علی(ع) این فرهنگ را چنین تبیین می‏فرمایند:
حضرت در جایى دیگر از نهج‏البلاغه مى‏فرماید: «ان‏اللَّه تعالى فرض على ائمّة الحق ان یقدّروا انفسهم بضعفة النّاس»؛ یعنى صاحبان مناصب در نظام حق، حق ندارند خودشان را با اعیان و اشراف مقایسه کنند و بگویند چون اشراف و اعیان این‏گونه خانه و زندگى دارند و این‏طور گذران مى‏کنند، پس ما هم که صاحب این منصب و این مسؤولیت در جمهورى اسلامى یا در نظام اسلامى و حاکمیت اسلامى هستیم، سعى کنیم مثل آنها زندگى کنیم؛ یا این‏که چون رؤسا و مسؤولان و وزراى کشورهاى دیگر در نظامهاى غیر الهى و غیر حق این‏طور زندگى مى‏کنند، این‏طور خوشگذرانى مى‏کنند
و این‏گونه از امکانات مادى استفاده مى‏کنند، ما هم بایستى همان‏طور زندگى کنیم؛ نه! آنان حق ندارند زندگیشان را با اعیان و اشراف و متمکّنان و یا با منحرفان اندازه‏گیرى کنند. پس با چه کسانى باید زندگىِ خودشان را اندازه بگیرند؟ «ان یقدّروا انفسهم بضعفة النّاس»؛ با مردم معمولى، آن هم ضعیفها و پایین‏ترهایشان. این فرهنگ غلطى است که هرکس در مسؤولیتهاى دولتى به مقام و مسؤولیتى رسید، باید فلان خانه، یا فلان وسیله رفت و آمد، یا فلان امکانات زندگى داشته باشد؛ نه ! دستور امیرالمؤمنین این نیست؛ آن حضرت در نامه دیگرى به اشعث‏بن‏قیس
مى‏فرماید: «و انّ عملک لیس لک بطعمة ولکنّه فى عنقک امانة»؛ یعنى این مسؤولیت و منصبى که در نظام اسلامى دارى، طعمه و سرمایه و کاسبى نیست - اشتباه نشود - مسؤولیت در نظام اسلامى بارى بر دوش انسان است که باید آن را به خاطر هدف و نیّتى تحمّل کند. برداشت صحیح از دولت اسلامى و مسؤولیت اسلامى این است و احمدی نژاد هم چنین کرد.